Beste jij,
Voor jou op dit scherm staat een verzameling beelden en teksten die ik de voorbije jaren bijeen geschilderd en geschreven heb. Ze maakten allemaal deel uit van mijn tentoonstelling: HET PROCES.
Zoals de titel al doet vermoeden wil ik jullie meenemen in mijn wereld van de voorbije jaren. Ik hoop dat ik er in slaag om jullie de diepte maar ook de hoogte van deze tijd te laten voelen.
Het begon allemaal op 2 september 2016, de dag dat mijn wereld stil stond, letterlijk dan. Het was de dag dat mijn lichaam besliste dat het genoeg geweest was en dat ik nu te luisteren had. De kwetsuur kwam dan ook niet echt als een verrassing en toch ook weer wel want op dat moment had ik nooit kunnen vermoeden welke impact ze zou hebben op mijn leven.
In eerste instantie had ik nog de intentie om terug te keren naar het oude, maar het werd al heel snel duidelijk dat dit niet meer mogelijk zou zijn om zoveel redenen. Het was dus een heel plots afscheid van zoveel.
Het duurde nog eventjes voor ik ontdekte wat schilderen voor me deed. Alhoewel ik het in mijn hoofd al jaren deed, was ik er nooit toe gekomen. Door het uiteindelijk echt te doen ontdekte ik al snel de helende werking
hiervan. Ik voelde heel sterk hoe veel het me bracht en hoe waardevol dit was, in vele opzichten.
Zo ontstonden de eerste drie schilderijen van HET PROCES. Ik zag wel dat er iets niet klopte in perspectief en ook in de verhouding van licht en donker, thema’s waar ik nog steeds mee worstel. Daarom ging ik op zoek naar hulp of begeleiding in het schilderen, maar eigenlijk in zoveel meer.
We kwamen met een aantal vrienden tweewekelijks samen om te schilderen, we gaven elkaar feedback op het geleverde werk en bespraken samen wat we konden doen om onze werken te verbeteren. Hans Jürgen profileerde zich in mijn geval als mijn mentor, hij leerde me de kneepjes van het vak.
Het is duidelijk dat we deze schilderijen niet kunnen plaatsen onder de noemer “kunst” en die pretentie heb ik ook niet. De meeste schilderijen zijn processtukken: gevoelens, gedachten, woorden en beelden die in mezelf zaten en die ik naar buiten wou brengen. Ze geven een beeld van de weg die ik de voorbije jaren ben gegaan en die ik wil benoemen als zwaar en moeilijk, maar heel waardevol.
Elk schilderij op zich toont iets van hoe het geweest is. Soms kwamen de inzichten tijdens het maken van het schilderij, soms pas achteraf. Maar de schilderijen en teksten die in het boekje staan zijn zorgvuldig geselecteerd en zijn allemaal deel van een geheel, ook al zijn ze heel verschillend.
Ik hoop dat jullie de tijd willen nemen om te kijken, te lezen, te verbinden, om eventjes mee te lopen op mijn pad en zo het waardevolle te herkennen van dit proces. Voor mezelf, maar hopelijk ook voor jullie.
De tentoonstelling is een uitnodiging om op een ander manier te kijken naar mensen die op een bepaald moment in hun leven vastlopen en terug recht krabbelen. Een uitnodiging om de kracht te zien die zich heeft mogen ontwikkelen gedurende dit proces. De kracht om met moeilijkheden om te gaan en ze niet weg te stoppen zoals in onze maatschappij gangbaar is. De kracht die vanbinnen komt en die je pas kan vinden als je in de diepste diepte van jezelf bent geweest en toch terug bent gekeerd naar het licht, of misschien je innerlijk licht heeft laten ontdekken. De kracht die ieder van ons in zich heeft en die je kan ervaren als je naar binnen durft keren.
De tentoonstelling HET PROCES start dus met De gesloten poort, het einde van een levensdeel dat heel belangrijk voor me was. Dit wordt gevolgd door de Poort op een kier en het Utopia verhaal.
Daarna komt Het verdriet. In eerste instantie heel rauw maar nadien getransformeerd in een gouden bekken.
Het verdriet wordt gevolgd door Het achterlaten van mijn stad, mijn leven, mijn patronen om nadien de contouren te mogen ontdekken van het nieuwe.
Misschien zien we hier al iets van bij De nevelen, die nog niet zoveel prijsgeven maar toch reeds een bepaalde belofte inhouden.
Uiteindelijk mag ik Mijn plekje vinden. Ik hoop dat ieder van jullie zo’n plek heeft in zijn leven. Een plek waar je helemaal jezelf kan zijn en waar je geen maskers hoeft te dragen. Dit plekje bevindt zich niet enkel in de
buitenwereld maar ook ergens diep binnen in jezelf.
De brug die een verbinding maakt tussen het oude en het nieuwe liet zich heel moeilijk schilderen. Dit doek heeft enkele weken onafgewerkt ergens aan de kant gestaan, omdat de verbinding zich niet wilde tonen en in dit hele proces was het voor mij heel belangrijk om de juiste stappen te zetten op het juiste tijdstip en dus niet te forceren. Maar uiteindelijk, op het juiste moment, liet ook dit beeld zich schilderen.
Eens we de brug over zijn komen we bij De poorten. De poorten tonen voor mij werelden die niet de onze zijn, andere dimensies en zoveel meer dat ik zelf niet kan begrijpen maar wel voel. Ook de poort naar binnen, naar de werelden in jezelf.
Donker en licht zijn sowieso in veel schilderijen aanwezig. Op een bepaald moment zag ik ook echt beelden
hiervan. Ze werden me geschonken, ik moest ze enkel nog op doek brengen. Ook dat was niet altijd gemakkelijk, maar ik had een goede mentor in Hans Jürgen die me de weg toonde, die me aanspoorde om even te remmen of soms ook om voluit te gaan en groot te denken.
De emoties kunnen in dit hele proces natuurlijk niet ontbreken. Het waren niet alleen moeilijke emoties maar ook soms heel fijne. Angst, Chaos en Verdriet zijn lang mijn medegezellen geweest. Ik heb deze emoties ten volle
beleefd, ik heb me eraan overgegeven en ze laten zijn.
De schilderijen Wanhoop en Kwaadheid zijn voor mezelf de meest rauwe. Ze zijn ontstaan in een moment dat alles zo overweldigend was dat ik iets moest doen. Ze zijn beiden ’s nachts geschilderd en zijn ook nadien weinig of niet meer bijgewerkt, omdat anders naar mijn gevoel de rauwheid zou teniet zijn gedaan. Het was in dit proces immers nooit de bedoeling om iets “moois” te maken maar wel eerlijk en onverbloemd beelden op doek te brengen, zoals ik het vanbinnen voelde.
Zoals ik al zei waren het niet alleen moeilijke emoties Harmonie, Passie, Levensvreugde en Overgave tonen de weg die is afgelegd en waar die naartoe geleid heeft. De emoties bleven zich tonen, telkens met kleine
nuanceverschillen zoals jullie zullen zien in de kleine werkjes. Op een bepaald moment voel je dat alles oké is, ook al is het heftig. Ik kon toen heel goed de Passie in mezelf voelen, passie voor het schilderen, voor het proces, voor het leven en dan komt automatisch De overgave. Overgave aan het leven, overgave aan wat is en wat niet kan veranderd worden. Dat laat ik ook zien in het schilderij waar Ik me laat vallen, waar ik spring in het duister en zweef in het luchtledige, in het onbekende, maar wel vol vertrouwen.
Waarna ik terecht kom in het nieuwe: De wedergeboorte. Ik ben niet meer wie ik was maar het voelt helemaal oké. Eindelijk, eindelijk mag ik van mezelf zijn wie ik ben, met mijn kwaliteiten en werkpunten, helemaal
authentiek.
En dan mogen we eindigen met het laatste schilderij: It’s a new dawn. Dit schilderij voelt voor mij als het einde van dit proces. Niet dat het niet meer doorgaat maar wel dat er ergens een afsluiten is en ook een opnieuw
beginnen.
Na de schilderijen kwamen ook de teksten. Deze staan allemaal in het boekje dat je hier kan aankopen als je interesse hebt.
Ik hoop dat je je durft overgeven, dat je de tijd kan nemen om te voelen en te ervaren maar ook om te genieten. Want zo zit het leven naar mijn gevoel in elkaar. Donker en licht die hand in hand gaan!
Wil je op de hoogte gehouden worden van mijn creaties, neem dan zeker ook eens een kijkje op mijn Instagram- en Facebookpagina
Paintings and ceramics by Kristel De Wilde 